Мақола дар бораи рӯзи Ваҳдати миллӣ

Ваҳдати миллӣ наҷоти миллат.

Ҳамасола дар қатори дигар ҷашну маъракаҳои сиёсӣ, санаи 27 — уми июн Рӯзи Ваҳдати миллӣ ҳамчун як рӯзи фаромӯшнашаванда ҷашн гирифта мешавад.

Ин сана аҳамияти муҳими таърихӣ ва фарҳангӣ дошта, рамзи ягонагӣ ва ҳамбастагии байни мардум ва халқиятҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон мебошад, ки асоси ҷомеаи Тоҷикистонро ташкил медиҳанд. Аҳамияти таърихӣ доштани таҷлили Рӯзи Ваҳдати миллӣ ба лаҳзаи тағйирёбанда дар таърихи навини Тоҷикистон рост меояд. Пас аз ба даст овардани истиқлолияти давлати кишвар дар соли 1991, Тоҷикистон давраи нооромиҳои дохилӣ ва низоъҳои шаҳрвандиро аз сар гузаронд.

Оғози солҳои 1990-ум бо ноустувории сиёсӣ ва низоъҳои мусаллаҳона байни гурӯҳҳои гуногун, ки бо мушкилоти иқтисодӣ ва фишорҳои минтақавӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ҷанги шаҳрвандӣ ва низоъҳои сиёсӣ сарзад.

Дар давоми нооромиҳои дохилӣ ва ҷангӣ шаҳрвандӣ, роҳбарияти сиёсии кишвар кӯшишҳо барои оштии миллӣ ва ваҳдату ягонагӣ ба харҷ додааст. Имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар санаи 27 июни соли 1997 як марҳилаи муҳим буд, ки бояд ба ҷанги шаҳрвандӣ хотима бахшад ва ба оштии миллӣ мусоидат кунад.

Бо шарофати ин созишнома ва Рӯзи Ваҳдати миллӣ дар кишварамон ба ҷанги шаҳрвандӣ хотима дода шуд.

Ваҳдати миллӣ сарфи назар аз миллатҳои гуногуни этникӣ, фарҳангӣ, динӣ ва сиёсӣ, маънои дӯстӣ ва ҳамбастагии шаҳрвандони кишварро дорад. Ноил шудан ба Ваҳдати миллӣ аксар вақт ташвиқи ҳамдигарфаҳмӣ байни гурӯҳҳои гуногун, пешбурди адолати иҷтимоӣ ва ҳимояи арзишҳо ва принсипҳои умумиро дар бар мегирад.

Санаи 27 июни соли 1997 Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни сухнаронии худ ба муносибати имзои Созишнома таъкид намудаанд: «Воқеяти муҳиме, ки мардуми тоҷик, тамоми шаҳрвандони кишвар, дӯстони мо дар саросари ҷаҳон дер боз интизори он будем, ин ба имзо расидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳи пойдор ва ваҳдати миллӣ дар Тоҷикистон буд, аслан як давраи тамоми таърихиро фаро мегирад.

Тамоми талошҳои панҷ-шаш соли охир, орзую умеди мардум барои ҳифзи давлати миллӣ амалӣ гашта, дар ин рӯзи муборак самари дилхоҳ доданд.

Вале, агар ба роҳе, ки мо барои расидан ба ин мақсад пеш гирифтем, ба ақиб назар андозем, мебинем, ки роҳ чӣ қадар душвору пурмашаққат буд, чӣ қадар монеаҳоро паси сар кардан лозим буд. То он даме, ки мо ба марҳилаи азизи таърихӣ расидем, халқи мо давраи хеле душворро аз сар гузаронд. Санади сарнавиштсоз, ки сулҳи кишварамонро эълон намуд, дар андуҳи миллати тоҷик ба дунё омода, дар ҷараёни ҷустуҷӯву баҳсҳо, мулоқоту баҳсу мунозираҳо қавитар гардид».

Имрӯзҳо Рӯзи Ваҳдати миллӣ як рӯзи бузург буда, он на танҳо барои ба хотир овардани воқеаҳои муҳими таърихии ҷумҳурӣ, балки таваҷҷуҳи тамоми шаҳрвандони кишварамонро ба аҳамияти ваҳдату иттиҳод равона кардан пешбинӣ менамояд. Танҳо дар дӯстӣ ва ҳамфикрӣ метавон тамоми мусибатҳоро паси cap карда, ба ояндаи дурахшон пеш рафт.

Қувваи миллати мо маҳз дар ягонагӣ аст. Аз ин рӯ, мо бояд тамоми кӯшишҳоро барои ҳифз доштан ва таҳким бахшидани меърос ба харҷ диҳем. Ин қарзи муқаддас ва масъулияти пуршарафи ҳар яки мардуми мост.

Ба шарофати суботу оромӣ дар ҷомеа, дастгирии ҳамдигар ва меҳнати созанда мо тамоми мушкилотро паси сар карда ба ҳадафҳои худ мерасем.

Рӯзи Ваҳдати миллӣ дар Тоҷикистон на танҳо хотираи ҷанги шаҳрвандӣ ва низоъҳои сиёсӣ буд, балки тасдиқи талошҳои дастаҷамъонаи сокинони кишвари азизамон барои бунёди миллати осоишта ва ягона мебошад. Он шаҳодати руҳияи тағйирнопазири ҳамоҳангӣ ва ҳамкорӣ мебошад, ки роҳи Тоҷикистонро ба сӯи ояндаи дурахшон муайян мекунад. Мо ҳамеша аз сулҳу Ваҳдати миллӣ ифтихор карда, тамоми кӯшиши худро бар он равона мекунем, ки сулҳу Ваҳдати миллӣ дар Тоҷикистон ҳамеша поянда бошад.

Асосгузори сулҳу ваҳдати милли Пешвои миллат Президенти Ҷумҳури Тоҷикистон муҳтарам Эмомали Раҳмон дар яке аз суханрониҳояш қайд кардааст, ки «Бо дарназардошти он ки Ваҳдати миллӣ барои тамоми мардуми Тоҷикистон арзиши бисёр муқаддасу азиз ба ҳисоб рафта, асоси хушбахтӣ ва саодати халқамон мебошад, вазифаи ҳар шахси бедордилу огоҳ, худшиносу ватандӯст аз он иборат аст, ки Ваҳдати миллиро чун омили муҳимтарини бақои давлату рушди ҷомеаи Тоҷикистон ҳифзу ҳимоят намояд ва онро чун дастоварди бузурги миллӣ пос дорад».

Ваҳдат беҳтарин неъмат, орзуву ормон, таҳкими давлат, наҷоти миллат, рушду нумуи даврон, ҳастии инсон дар ҳар давру замон ба шумор меравад. Танҳо бо роҳи ваҳдат, якдигарфаҳмӣ истиқлоли кишварро муҳофизату пойдор ва ягонагии мардумро устувор карда метавонем. Танҳо дар фазои ваҳдат душвориҳо ва монеаҳо паси сар мешаванд, рӯзгори мардум рӯ ба беҳбудӣ ва кишвари азизамон ба шоҳроҳи пешрафту тараққиёт рӯ меорад.

Сулҳу ваҳдат ганҷи бебаҳо буда, ҳифз кардану пойдор нигоҳ доштани он вазифаи ҳаётан муҳим ва муқаддаси ҳар як сокини диёр, махсусан ҷавонони баору номус ва бошараф ба шумор меравад. Ҷои шубҳа нест, ки мардуми шарифи ҷумҳурӣ ҳамаи нерӯю кӯшиш, ақлу хиради худро барои боз ҳам устувор гардидани дӯстию рафоқат, ваҳдати миллӣ ва ба қуллаҳои баланди рушду нумуъ расидани Тоҷикистони азиз равона кардаанд. Бигзор, сулҳу Ваҳдати миллии мо — тоҷикон, ҳамеша побарҷо бошад ва миллати мо бо фарҳанги куҳантаърихи хеш ҳамеша зери ливои ваҳдату дӯстӣ ва ягонагӣ сарҷамъ бошанд.

Рузи Ваҳдати Миллӣ ба ҳамагон муборак

Раиси суди ноҳияи

Мурғоби ВМКБ

Карими А. Р.